Wspólnoty

Duchowa adopcja

Natchnienie dla Duchowej Adopcji zaczerpnął, pod wpływem Objawień Matki Bożej z Fatimy, nieznany autor z Ruchu Błękitnej Armii czynnego gdzieś w Europie, który ideę nowej inicjatywy streścił w krótkiej modlitwie “Panie Jezu”.

Pomysł oraz tekst modlitwy opublikował w styczniowym numerze „Rycerza Niepokalanej” z 1987 roku dr Paweł Milcarek, wykładowca filozofii chrześcijańskiej na WUSW w Warszawie, opatrując go zachęcającym komentarzem i krótkimi zasadami ideowymi nowej inicjatywy. Na artykuł zareagowali oo. Paulini oraz osoby zgrupowane w kościele Ducha św. przy ul. Długiej 3w Warszawie i już 2 lutego 1987 roku zorganizowali pierwsze rekolekcje i przyrzeczenia Duchowej Adopcji. Od 1990 roku różni świeccy krzewiciele zaczęli tę nową inicjatywę rozpowszechniać w Polsce.

W 1994 roku przeor kościoła Ducha św. w Warszawie o. St. Jarosz powołał Ruch Krzewienia Duchowej Adopcji z siedzibą przy tymże kościele i w tym również czasie powstał Ośrodek Informacji Ruchu Krzewienia Duchowej Adopcji, 80-526 Gdańsk, ul. K. Dunikowskiego 1/A 6, czynny do chwili obecnej.

Na prośbę zarządu Ruchu Krzewienia – Duchowa Adopcja została przyjęta do Jasnogórskiego Sanktuarium Matki Bożej Królowej Polski w Częstochowie. Przeor Jasnej Góry o. Szczepan Kośnik powołał Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji przy Jasnogórskim Sanktuarium oraz przydzielił i wyposażył pokój dla ośrodka.

Inicjatywie oraz Ruchowi Krzewienia Duchowej Adopcji błogosławieństwa udzielił Ojciec święty Jan Paweł II.

Szerokie upowszechnianie inicjatywy Duchowej Adopcji w Polsce i poza jej granicami podjęli oo. Paulini, St. Jarosz i K. Kowalski oraz świecka animatorka W. Kowalska. Misyjną promocję inicjatywy wspomagały też piesze pielgrzymki z Warszawy na Jasną Górę wypełniane rekolekcjami animatorów-krzewicieli W. Kowalskiej i J.M. Zielińskiego.

Od 1996 roku z inicjatywy o. St. Jarosza, aż do obecnej chwili prowadzone są na Jasnej Górze dla animatorów D.A. z Polski i zagranicy rekolekcje formacyjno-szkoleniowe.

Gdański Ośrodek Informacji Ruchu D.A., oprócz czynności informacyjno-kolportażowych zainspirował i promuje utrwalanie inicjatywy w parafiach w Polsce w stałych terminach przyrzeczeń adopcyjnych oraz powstawanie parafialnych ruchów Duchowej Adopcji.

Duchowa adopcja w Kowarach

Pierwsze przyrzeczenia Duchowej Adopcji zostały złożone w Kowarach dnia 9 XII 1996 r. na ręce ówczesnego proboszcza, O. Mariana Godka. W tym dniu do dzieła modlitewnego ratowania zagrożonych dzieci włączyło się 56 osób z naszej parafii. Animatorem został Pan Ryszard Błaszczyk. Z jego inicjatywy ustalono stałe terminy składania nabożeństw (25 marca – Uroczystość Zwiastowania Pańskiego oraz 12 września – Dzień Odpustu Parafialnego). Ponadto każdego roku w czerwcu i grudniu sprawowane są nabożeństwa dziękczynne za dzieci uratowane od śmierci przez modlitwę wstawienniczą. Członkowie wspólnoty Duchowej Adopcji modlą się w intencji obrony życia oraz godności rodziny. Każdego roku przyrzeczenia składa ok. 30 osób, przy czym duża część ponawia przyrzeczenie złożone wcześniej. Przed każdym przyrzeczeniem wykładane są materiały informacyjne (foldery, ulotki), które cieszą się zainteresowaniem ze strony parafian. Dokładna liczba modlących się jest znana tylko Panu Bogu, gdyż nie wszyscy składają przyrzeczenia w sposób oficjalny.

Dnia 30 sierpnia 2007 roku Pan Ryszard Błaszczyk złożył rezygnację z przewodniczenia Duchowej Adopcji w Kowarach. Nowymi animatorami zostali Zofia i Marian Moruniowie.

Rok liturgiczny 2009 jest przeżywany w Kościele pod hasłem „Otoczmy troską życie”. Jest to szczególna okazja i przynaglenie do modlitwy w intencji obrony życia. W tym roku w okresie poprzedzającym Dzień Świętości Życia przedstawiono w kościele prezentację informującą o celach i zasadach Duchowej Adopcji oraz zachęcającą do włączenia się do tego dzieła. Podczas Mszy świętej w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego ponad 40 osób w sposób uroczysty złożyło przyrzeczenia.

Najbliższą okazją do złożenia przyrzeczeń będzie dzień 12 września, patronalne święto naszej parafii. W tym dniu powierzymy Matce Bożej sprawy obrony życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci.

 

Co jest istotą i jakie jest przeznaczenie Duchowej Adopcji?

Istota Duchowej Adopcji wynika z osobistego: modlitewnego i uczynkowego wstawiennictwa do Jezusa Chrystusa osoby adoptującej duchowo, wstawiennictwo o pomoc w ratowaniu od zagłady jednego nieznanego, lecz wybranego przez Boga-Dawcę Życia zagrożonego aborcją dziecka. Trwa przez okres 9 miesięcy. Jej celem dodatkowym jest ochrona zdrowia psychicznego matki oraz sprawców i nakłaniających do aborcji (zagrożonych syndromem postaborcyjnym), a ponadto ochrona i wspomaganie rozwoju rodziny, zapobieganie depopulacji i depresji demograficznej narodu.

Czy jest jakieś podobieństwo, lub jakiś związek, pomiędzy Duchową Adopcją, a adopcją prawną dziecka po urodzeniu?

Nie ma żadnego związku, poza podobieństwem fragmentu nazwy – “adopcja dziecka” oraz podobieństwem sytuacji – “dziecka niechcianego” w tym przypadku różniącym się jednak co do skutków: dla przypadku adopcji prawnej dziecka po urodzeniu, ta szczególna sytuacja, skutkuje odejściem dziecka od jego naturalnej rodziny, do rodziny zastępczej. Natomiast Duchowa Adopcja skutkuje ocaleniem dziecka od śmierci aborcyjnej, jego urodzeniem się i pozostaniem w naturalnej rodzinie, w otoczeniu pełnym opieki i miłości dzięki nawróceniu się rodziców.

Kto może podejmować Duchową Adopcję, a kto nie może?

Duchową Adopcję może podejmować każdy chrześcijanin: osoby świeckie konsekrowane, mężczyźni i kobiety, ludzie w każdym wieku, a jedynie dzieci powinny ją podejmować pod opieką rodziców lub opiekunów. Nie mogą podejmować Duchowej Adopcji ludzie zwalczający Kościół i jego nauki, niechrześcijanie i ludzie obłożeni ekskomuniką, homoseksualiści itp., ponieważ podstawą Duchowej Adopcji jest nawracanie rodziców dziecka, aby z miłością przyjęli poczęte życie, bronili je, pielęgnowali i kształtowali prawe i moralne wychowanie; a nawracać modlitwą chrześcijańską i ku sprawiedliwemu życiu nie mogą ludzie z nieuporządkowanym ku wierze chrześcijańskiej sumieniem.

Czy Duchową Adopcję mogą podejmować penitenci aborcji (rodzice dziecka, przeprowadzający aborcję, ci, którzy namawiali, lub przymuszali do niej)?

Te osoby mogą, a nawet powinni podejmować Duchową Adopcję, ale pod warunkiem zaniechania aborcji, wyrażenia żalu i pojednania z Bogiem po odbyciu Spowiedzi z rozgrzeszeniem i po przyjęciu Komunii św. Duchowa Adopcja leczy zranienia wewnętrzne (usuwa duchowy ból i uwalnia od poczucia winy), po podjęciu tych czynności.

    1. Czy Duchową Adopcję mogą podejmować osoby pozostające w niesakramentalnym związku małżeńskim?

Jeżeli przeszkodą w zawarciu sakramentalnego związku małżeńskiego jest ateizm – nie mogą; ale mogą podejmować gdy przeszkodą jest rozwód. Uzasadnienie: Duchowa Adopcja nie jest sakramentem, lecz modlitwą wstawienniczą. Osoby rozwiedzione, które przez rozwód naruszyły sakrament małżeństwa, choć nie mogą korzystać z łask innych sakramentów, to jednak mogą się modlić.

    1. Czy zaniedbanie praktyki modlitewnej przerywa Duchową Adopcję?

Długa przerwa (miesiąc, dwa) przerywa Duchową Adopcję. Należy wtedy wyspowiadać się, ponowić przyrzeczenie i starać się je dotrzymać. W przypadku krótkiej przerwy, należy Duchową Adopcję kontynuować, przedłużając modlitwę o ilość opuszczonych dni.

    1. Czy grzechem jest, jeśli danego dnia zapomni się odmówić modlitwę adopcyjną?

Zapominanie nie jest grzechem. Grzechem jest świadome i dobrowolne zlekceważenie złożonego Bogu przyrzeczenia.

    1. Jakie są owoce z podjęcia Duchowej Adopcji?

Duchowa Adopcja poprzez modlitewne wstawiennictwo wyprasza u Pana Jezusa łaskę ocalenia dziecka od aborcyjnej śmierci. Jest to owoc najpierwszy i najważniejszy.

Duchowa Adopcja leczy ponadto zranienia wewnętrzne wywołane grzechem aborcji: pozwala penitentom odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie, przynoszące spokój wewnętrzny oraz pokój ich sercom. Posługa ta również uświęca podejmującego – pogłębia jego kontakt z Bogiem, ucząc systematycznej modlitwy oraz formując go duchowo. Praktyka adopcyjna kształtuje w ludziach postawy prorodzinne, wzbudza pragnienie wzajemnej opiekuńczej troski i miłości wśród członków tej samej rodziny. Inicjuje zwyczaj wspólnej modlitwy rodzinnej.

    1. Skąd pewność, że Bóg wysłucha naszej prośby?

Naszą pewność opieramy na wierze we Wszechmoc i nieograniczone Miłosierdzie Boże. Bóg jest Dawcą Życia i Wolą Jego jest, by każde poczęte dziecko było otoczone miłością rodzicielską. Powiedział nam Pan Jezus: „O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię” (J 14, 14).

2. Czy wiemy, jak nazywa się adoptowane przez nas dziecko, skąd pochodzi, jakiej jest narodowości?

Nie wiemy. Bóg to jedno dziecko wybiera, byśmy je adoptowali dla ocalenia życia i On jedynie zna jego imię, pochodzenie i narodowość.

    1. Od czego rozpoczynamy Duchową Adopcję?

Rozpoczynamy każdorazowo od złożenia przyrzeczenia.

    1. Czy przed każdym podjęciem Duchowej Adopcji trzeba składać nowe przyrzeczenie?

Tak.

    1. Czy przyrzeczenia muszą być składane w sposób uroczysty na ręce kapłana?

Zasadą jest, składanie przyrzeczenia w kościele, z pełnym ceremoniałem, na ręce kapłana, w obecności i na oczach wielu wiernych, by uwrażliwiać ludzi. Gdy brak jest jednak takich możliwości, można również składać przyrzeczenie prywatnie, poza kościołem.

    1. W jakich przypadkach i w jaki sposób można składać przyrzeczenia prywatnie?

Jeśli nie ma możliwości uczestniczenia w rekolekcjach i w uroczystych przyrzeczeniach w kościele (np. z powodu znacznej odległości kościoła sprawującego taką liturgię), gdy nie można złożyć przyrzeczenia w kościele z powodu choroby, sędziwego wieku, uwięzienia, pracy na morzu) – można złożyć również przyrzeczenie Duchowej Adopcji i indywidualnie (prywatnie), w dowolne święto Matki Bożej, przed Krzyżem, lub Świętym Obrazem. W takich przypadkach wypowiadamy ten sam, co w kościele, tekst przyrzeczenia adopcyjnego.

    1. Czy można praktykować Duchową Adopcję bez dodatkowych postanowień (praktyk)?

Tak. Dodatkowe postanowienia nie są obowiązkowe, choć są chętnie podejmowane.

    1. Czy można adoptować więcej niż jedno dziecko?

Duchowa Adopcja dotyczy jednego tylko dziecka.

    1. Czy Duchową Adopcję mogą podejmować osoby, które nie uczestniczyły w rekolekcjach przygotowawczych – osoby chore, w sędziwym wieku, niepełnosprawne?

Tak, mogą podejmować, mimo że nie uczestniczyły. Taka sytuacja występuje w przypadkach prywatnych przyrzeczeń, składanych przed Krzyżem lub Świętym Obrazem.

    1. Jakie mogą być postanowienia uzupełniające D. A.?

Uzupełniającymi postanowieniami (praktykami) mogą być np. częstsza Spowiedź i Komunia św., Adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma św., post o chlebie i wodzie, walka z nałogami i wadami charakteru, pomoc osobom potrzebującym, działalność społeczna na rzecz obrony życia, dodatkowe modlitwy. Należy podejmować postanowienia poprawne pod względem ich jakości, jak też realne co do ilości, mając na uwadze możliwości ich wykonania.

  1. Jakie jest minimum warunków, żeby Duchową Adopcję uznać za ważną i czy poza tym minimum zobowiązują adoptującego jakieś dodatkowe obowiązki, czy zaangażowania np. uczestnictwo w zbiorowej modlitwie, lub w Ruchu Duchowej Adopcji?

Jako minimum wymaganych warunków prawidłowego wypełniania zobowiązania adopcyjnego, przyjmuje się:

  • Osoba adoptująca duchowo powinna być chrześcijaninem.
  • Każdorazowe podejmowanie nowego zobowiązania adopcyjnego powinno poprzedzać złożenie nowego przyrzeczenia Duchowej Adopcji.
  • Wymaganą praktykę Duchowej Adopcji stanowi codzienne, przez 9 miesięcy, odmawianie krótkiej  modlitwy adopcyjnej w intencji poczętego dziecka i jego rodziców pt. „Panie Jezu” i jednej Tajemnicy Różańca św. (10 x „Zdrowaś Maryjo”).
  • Nie jest natomiast wymagane (choć zalecane), podejmowanie dodatkowych postanowień takich, jak: uczestnictwo w zbiorowej modlitwie Duchowej Adopcji, przynależność do Ruchu Duchowej Adopcji, ponieważ modlitwa wstawiennicza formuje wewnętrznie osobę adoptującą i pogłębia jej religijność.

    Ile razy można podejmować Duchową Adopcję?

Można podejmować jeden raz (na czas 9 miesięcy), ale można również podejmować wielokrotnie, pod warunkiem wypełnienia poprzednich zobowiązań.

Czy podejmujący D.A. powinien być w stanie łaski uświęcającej (po Komunii św. i spowiedzi)?

Jest wskazane, ale nie jest konieczne.

ROTA PRZYRZECZENIA DUCHOWEJ ADOPCJI

Najświętsza Panno, Bogurodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci.
Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy nienarodzonym,
postanawiam mocno i przyrzekam,
że od dnia ……………………………
biorę w duchową adopcję jedno dziecko, którego imię jedynie Bogu jest wiadome,
aby przez 9 miesięcy,
każdego dnia,
modlić się o uratowanie jego życia
oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. Amen.

Moimi zobowiązaniami adopcyjnymi będą:

-jedna Tajemnica Różańca Świętego

-moje dobrowolne postanowienia

-oraz poniższa codzienna modlitwa “Panie Jezu”, którą teraz po raz pierwszy odmówię.